خاطرات سارينا

سارينا الان دو سال و دو ماه و 20 روزشه....

جملات دو كلمه اي و بعضي مواقع سه كلمه اي مي تونه بگه...

 تا دو ماه پيش بيا رو ايا تلفظ مي كرد اما الان به راحتي مي تونه بگه "بابا بيا"

به سالاد مي گه "داداشت"

به پدر جون مي گه "پدر بو"

به مادر جون مي گه "مادر بو"

به سوسک میگه "هوسک"

به لباس میگه "آباس"

به "کنترل" تلویزیون میگه "اودودو"

اگه شکمش درد کنه میگه "نمن درده"

به زن دایی میگه "ننانایی"

به عمه میگه "عمیه"

به بابابزرگ میگه "بابادیدیدی"

هر موقع كه مي خواد مامانش بشورتش (هم براي خرابكارياش و هم براي حمام كردنش) ميگه "آب بازي"

اگه ازش بپرسن بابا صبح كجا مي ره ميگه "اداري" (منظورش همون اداره هست)

اگه ازش بپرسيم شير چي مي خوره ميگه "جوشت" (يعني همون گوشت)

اگه بپرسيم اسب چي ميخوره ميگه "ادس" (يعني علف)

اگه بپرسيم پيشي چي ميخوره ميگه "هيش" (يعني شير)

چند روز پيش (یعنی 13 تیر92) رفته بوديم آبگرم لاريجان. (به همراه خانواده پدرجون و خاله فريبا (خاله ي مامان سارينا) و دايي عليرضا (داي مامان سارينا) كه مجموعا" 18 نفر شديم) متاسفانه اونجا مريض شد و معلوم نبود به چه علتي، ميكروب (!) داخل روده اش باعث شد روز بعد از مسافرت دچار اسهال خوني بشه. خلاصه شدت بيحالي سارينا نزديك به بستري كشيد ولي خوشبختانه با تلاش مامان سارينا و همچنين خاله منصوره (كه خودشو به خونه ما در تهران رسوند) حالش الان به بهبوديه...

سارينا جون چند روز اخير خيلي درد كشيد و از شدت درد شكم (دلپيچه) حاضر نبود بغل كسي بره و حتي بيشتر اوقات اجازه نمي داد به اون دست بزنيم و برخي اوقات خودشون بالا و پايين مي كوبيد تا تسكين پيدا كنه ولي هر دفعه اين فرآيند دو سه دقيقه اي بايد طي مي شد تا دردش تموم بشه و ما هم فقط نظاره گر بي تابيهاي ساريناجون بوديم. الحمدلله داروهاشو ميخوره و خدار رو شكر كه اين روزها دوباره دخترمون رو سرحال مي بينيم.

(تيرماه 92)

اینم یه عکس از اولین روزی که بیماری سارینا در آبگرم لاریجان شروع شد